Casting

“Dat was verschrikkelijk. Het scheelde niet veel of ik was toen afgehaakt.”

Henk van Straten

Ondanks de onzekerheden en verschrikkingen die de nieuwe pandemie met zich meebracht voor een groot deel van de wereld, heb ik de eerste lockdown als zeer prettig ervaren. Dagenlang zat ik in het zonnetje op mijn dakterras te schrijven aan het script van de film ‘Buckle Up a.k.a. Baklap’. Af en toe liet ik wat lezen aan vrienden. Al snel had ik een script liggen van zo’n 26 pagina’s. In het klassieke Hollywood-format betekende dit dat de film dus ook 26 minuten zou duren; veel te lang. In eerste instantie hadden we gemikt op een kwartier. Ik vulde mijn hoofd met inspiratie. Ik bekeek talloze achtervolgingen uit films, zocht de kranten af naar bruikbaar materiaal en bedacht wie ik in godsnaam in deze film zou willen laten spelen. Al redelijk snel wist ik dat ik het universum dat ik had geschetst in mijn vorige film ‘Ons Joske’ uit wilde breiden. Joske (gespeeld door Arno Huibers) moest erin, Joske’s zoon (Joey Bosmans) en de klungelige taxichauffeur Floor (gespeeld door Floor Donders). Maar ik had ook een hoofdrolspeler nodig, een typische actieheld, iemand met een ruig overkomen.

Zo kwam ik via een paar omwegen op Henk van Straten.

Mijn goede vriendin, en destijds vers stadsdichter van Eindhoven, Iris Penning had tijdens de eerste lockdown een podcast gestart waarin ze met collega’s over het werken met taal en muziek sprak. In een van die afleveringen sprak ze met Henk. Het ging over een klein verhaaltje wat Henk had gebaseerd op een miniscule ervaring. Iets met dat hij een plantje uit een hazelnoot had zien groeien. Het verhaaltje greep, en inspireerde me enigszins. Ik zocht Henk op het internet uit nieuwsgierigheid, nog zonder te bedenken of hij wellicht een rol zou kunnen spelen in mijn film. Een paar dagen later zag ik hem in mijn supermarkt lopen. Toevallig. Blijkbaar woonde hij ook in Stratum. Ik kan me nog herinneren dat ik dacht: “Kijk, iemand met zo’n uiterlijk zou wel geschikt zijn voor een actiefilm.” 

In de eerste versie van het script had ik eigenlijk Huub Smit voor ogen. Dat zou leuk zijn, omdat we met zijn herkenbaarheid zouden kunnen spelen. Toen ik Huub Smit zenuwachtig opbelde bleek hij echter niet beschikbaar te zijn in het tijdsbestek dat ik voor ogen had. Hij stelde echter wel een aantal andere opties voor, waaronder Eindhovense schrijver Henk van Straten. 

Een paar weken later sprak ik met Henk af in een nieuw koffietentje in onze wijk. In eerste instantie redelijk zenuwachtig, iets wat ik altijd ben als ik meer weet van iemand dan diegene wellicht doorheeft. Vrij snel vonden we tijdens deze eerste ontmoeting wat gemeenschappelijke interesses. Het staat me bij dat toen ik begon over Wim Hof’s ademhalingsoefeningen, die ik destijds vaak toepaste om mijn rookverslaving enigszins te onderdrukken, Henk hier meteen op aansloeg.

In de daaropvolgende maanden bewees de samenwerking met Henk vruchtbaar, vooral als het ging om het verhalende aspect. Ik merkte hoe fijn het is om te sparren met iemand die verstand heeft van narratieve structuur, en hoe lastig het soms is om zo iemand te vinden. Een klein obstakeltje was echter dat Henk geen acteerervaring had. Gelukkig was ik in 2019 begonnen met een improvisatie-workshop, waarbij ik meerdere mensen had ontmoet die menig amateur-acteur al hadden opgeleid.

Onder die mensen was Laurens van der Linden de enige die ook daadwerkelijk Nederlands sprak. Ik huurde deze ervaren improvisatiecoach in om de belangrijkste acteurs; Ivo, Floor, Julia, Henk te laten wennen aan elkaar en te oefenen met improvisatie. In de onderstaande radio-opname (09:00) spreekt Henk over hoe hij deze workshop heeft beleefd.

De Oorsprong

BEHIND dE BAKLAP 01

In Behind de Baklap vertel ik, Tom Elswijk, je alles over het ontwerpproces achter de Baklap Drive-in Shows. Dit twee jaar durende project zit bomvol met belangrijke lessen en anekdotes. Daarnaast deel ik in deze blog de foto’s, video’s en schetsen die we gemaakt hebben ter ondersteuning van het project.

Laten we allereerst beginnen bij het moment waarop het idee ontstond.

__________________________________________

Het was een regenachtige nacht in Februari 2020.

Volledig afgemat sloot ik, Tom Elswijk, de geleende auto van een goede vriend af. Ik stond in Tongelre, met drie grote tassen vol apparatuur en props, voor het huis van deze vriend. Het plan was om de autosleutel in de brievenbus te gooien, de drie tassen strategisch op mijn rode brommertje te plaatsen en terug naar mijn huisje in Stratum te scheuren om eindelijk te kunnen gaan slapen. Ik kwam zojuist van de filmset van een videoclip voor de band ‘An Evening With Knives’ die ik had geregisseerd. ‘Als regisseur ben je de eerste die op set verschijnt en de laatste die van de set verdwijnt’, was een spreuk uit de filmwereld waar ik mezelf op dit soort momenten extra bewust van werd. Later heb ik me laten vertellen dat deze spreuk eigenlijk over de uitvoerend producent ging.

Op het moment dat ik mijn brommer sleutel in het contact stopte zag ik het; De tankdop van mijn brommer was verdwenen.

Ik rammelde aan de brommer om te horen of er benzine in de brommer zat, maar tevergeefs. Ook toen ik een stokje in de tank stook, bleek die nog geheel droog terug uit het gat te verschijnen. ‘Shit.’ Betekende dit dat ik helemaal terug naar Stratum zou moeten lopen met die tassen vol dure apparatuur?

Het begon te regenen. Schuilend onder een richeltje besloot ik de enige persoon te bellen die mij in deze situatie nog kon helpen. De enige persoon die om vier uur ‘s nachts op een zondag nog paraat staat: Ivo Jansen van Ivotax. Ik had hem leren kennen op de set van mijn eerste korte film ‘Ons Joske’. Deze film eindigde met een stunt, waarbij het hoofdpersonage Joske aangereden werd door een taxi en als gevolg 3 meter de lucht in vloog met een volgescheten broek. Ivo had de taxi geleverd en de stunt uitgevoerd. Hij had het destijds fantastisch gevonden om een keer zelf op de filmset te staan, en had klaarblijkelijk genoten van de mensen die hij had leren kennen tijdens de filmpremière. Daar herinnerde hij mij 20 minuten later weer aan toen ik eindelijk bij hem in de taxi stapte.

Tijdens dit korte ritje ontstond het idee.
“Kunnen we samen niet eens een film maken?”

De daaropvolgende maanden begon ik na te denken over een passend concept, hoewel ik de opdracht nog niet helemaal begreep. Samen met Dylan Greene zat ik te brainstormen over ideeën toen ik Ivo opbelde voor verheldering. Wat wilde hij precies? Een commercial? Een grappige sketch?
Nee. Hij liet me vrij te bedenken wat ik wilde. Hij hield van actie: Transporter, James Bond, et cetera. We zouden zijn taxi’s kunnen gebruiken. Dat was in principe de opdrachtomschrijving.
Ik bedacht een drietal concepten, inbegrepen met een ruwe schatting van de kosten per concept. Een paar weken later koos Ivo voor het duurste concept: een korte film over een achtervolging als gevolg van een diefstal.

Wat we allebei niet wisten was dat dit avontuur ons de volgende twee jaar door de COVID-pandemie zou slepen.